فرهنگ ملی قالی بافی که یکی از شاخه های هنر کاربردی عامیانه آذربایجان است در تاریخ ما جایگاه ویژه ای دارد.
فرش نه تنها یک کالای ارزشمند در خانه مردم ماست، بلکه آن را یک اثر هنری، گرما، زیبایی، هدیه و درمان می دانیم.
روفرشی مخمل کشدار دارای کیفیت بسیار خوبی می باشد و ماندگاری بسیار بالایی دارد.
قالی بافی نیز هنری است که تقریباً به نمادی از مردم آذربایجان تبدیل شده است.
انجام این هنر نیز برای مردم درآمد داشت.
وقتی صحبت از ارزشی که برای فرش خود قائل هستیم، «مانیفست یک مرد جوان» نویسنده میرجلال پاشایف به ذهن متبادر می شود.
در آن اثر ضرب المثل «به سگ می اندازم یا نمی فروشم» از زبان خاله سونا بیان می کند که فرش و قالیبافی چقدر برای آذربایجانی ها ارزشمند است.
قالی بافی در آذربایجان سابقه بسیار کهن دارد، مطالب باستان شناسی و منابع مکتوب ثابت می کند که اجداد ما حتی قبل از دوران ما به این هنر مشغول بوده اند.
در آثار مورخان جهان باستان هرودوت، گزنفون و دیگران اتهامات مختلفی در مورد بونول وجود دارد.
منابع تاریخی حاکی از آن است که هنر فرش در سده های III-VII در آذربایجان با سرعت بیشتری توسعه یافت و فرش های نفیس از نخ های ابریشم، طلا و نقره بافته می شد.
تولید فرشهایی که با نخهای طلا و نقره بافته می‌شد و با سنگ تزئین می‌شد، در قرن ۱۶ و ۱۷ سنتی شد.
در قرون وسطی شهرهای تبریز، شامخی و بردا مراکز اصلی تولید فرش های بدون پرز بافته شده از نخ های طلا و نقره بودند.
سیاح انگلیسی آنتونی جنکینسون که در قرون 16-17 از آذربایجان دیدن کرد و یان استراتس سیاح هلندی در مورد فرشهایی که با نخهای گرانبها بافته شده و با سنگ تزئین شده در شاماخی گزارش داده اند.
در منابع مکتوب قرون وسطی اطلاعات جالبی در مورد محصولات فرش آذربایجان و ویژگی های هنری آنها یافت می شود.
فرش های ما در اثر قرن دهم «مرزهای جهان» نویسنده ناشناس، در حماسه «کتابی دادا گرگود» قرن دوازدهم و در آثار شاعران کلاسیک ما نظامی و خاقانی تجلیل شده است.
نمونه هایی از فرش های آذربایجان در آثار هنرمندان و مینیاتورهای اروپایی منعکس شده است.
