در جنگ‌های گذشته، افسران و سربازان انگلیسی به طور یکسان کت‌های بزرگ، روپوش‌های بلند سرژ، مواد پشمی ضخیم می‌پوشیدند که حتی در صورت خشک شدن نیز سنگین بود. آنها گرم بودند، اما ناتوان بودند.
اما در سنگرها، اینها یک مسئولیت بود: خیلی طولانی، اغلب آنها را با گل می‌انداختند، که آنها را حتی سنگین‌تر می‌کرد، و حتی بدون کت بلند مردانه سربازان، مانور دادن در آنها دشوار بود.
سربازان در سنگر به چیزی نیاز داشتند که کوتاه‌تر باشد. سبک تر، انعطاف پذیرتر، گرم اما دارای تهویه، و همچنان مقاوم در برابر آب و هوا. کت ترنچ، همانطور که به زودی به آن معروف شد، کاملاً متناسب بود.
اما بیایید واضح بگوییم: سربازان درجه یک که یونیفورم خود را صادر می کردند، کت های سنگر نمی پوشیدند. آنها مجبور بودند به قیمت هودی بزرگ قدیمی بسنده کنند، گاهی اوقات ته آن را می بریدند تا حرکت را آسانتر کنند. لباس سربازان برای آنها منبع ناراحتی بود مواد درشت، بریدگی های نامناسب، بد دوخت و پر از شپش.
با این حال، یونیفرم برای کسانی که رتبه های بالاتری داشتند، داستان بسیار متفاوتی بود. در حالی که قیمت هودی دخترانه زمستانی آنها توسط دستورات دفتر جنگ دیکته شده بود، افسران وظیفه داشتند خودشان لباس واقعی را بپوشند.
تا سال 1914، حتی از افسران ارتش عادی خواسته می شد که لباس ها را خودشان بخرند، اغلب با هزینه های قابل توجه، به جای اینکه صرفاً به آنها پول داده شود تا هر طور که صلاح می دانند خرج کنند: در سال 1894، یک خیاط تخمین زد که الگوی جیب هودی یک افسر بریتانیایی ممکن است هزینه داشته باشد.
از 40 پوند تا 200 پوند. از آغاز جنگ در سال 1914، به افسران بریتانیایی 50 پوند کمک هزینه در نظر گرفته شد تا خود را تجهیز کنند، که نشان دهنده این واقعیت است که لباس پوشیدن مانند یک افسر ارتش بریتانیا مقرون به صرفه نیست.
- منابع:
- تبلیغات:
