در دهه 1880 جنگ سختی بر سر توزیع بازار برق تازه در حال ظهور وجود داشت.
با دعاوی حقوقی متعددی به ویژه برای محصول کلیدی برق رسانی، لامپ رشته ای با رشته کربنی با امپدانس بالا.
در سال 1893، در دعوای حقوقی بین شرکت ادیسون الکتریک لایت و دیگر تولیدکنندگان لامپ های آمریکایی، هاینریش گوبل اظهار داشت که از اوایل دهه 1850 با لامپ های رشته ای کربنی آزمایش می کرده است.
لامپ هالوژن کملیون دارای طیف نوری گسترده ایی می باشد که هر کدام کیفیت بالایی دارند.
اما قادر به اثبات ادعای خود مبنی بر پیش بینی اختراع ادیسون در سال 1893 نبوده است.
با این وجود، در قرن بیستم در آلمان او را مخترع لامپ رشته کربنی می‌دانستند.
گفته می شود اولین لامپ آلمانی در اشتوتزرباخ (تورینگن) در سال 1883 ساخته شد.
با این حال، منابع مربوطه با لامپ رشته ای قدیمی C. H. F. Müller که در بالا نشان داده شده است، مخالفت می کنند.
مناسب بودن اسمیم، تانتالم یا تنگستن برای رشته ها به دلیل نقطه ذوب بالای این فلزات شناخته شده بود.
اما تنها پیشرفت های فنی در متالورژی پودر، مانند فناوری پخت، امکان پردازش اقتصادی آنها را فراهم کرد.
تنگستن، اسمیم و تانتالیوم کمیاب هستند و بنابراین مواد اولیه گران قیمت هستند.
مشکلات پردازشی که باید حل شود با تنگستن بسیار سخت و شکننده بود.
شیمیدان اتریشی و بنیانگذار Osram، کارل اوئر فون ولسباخ، با توسعه فرآیندی برای ساخت سیم‌هایی از اسمیم (در سال 1890 ثبت اختراع) و تنگستن، که فلزاتی با بالاترین ذوب در نظر گرفته می‌شدند، سهم مهمی در اختراع لامپ رشته‌ای داشت.
در سال 1897 شیمیدان فیزیک والتر نرنست در گوتینگن لامپ نرنست را به نام خود اختراع کرد که توسط AEG و Westinghouse (شرکت لامپ نرنست) تولید شد.
در این لامپ، یک میله نازک (پین Nernst) ساخته شده از یک الکترولیت جامد (عمدتا اکسید زیرکونیوم با مواد افزودنی) به جای رشته کربن یا فلز به عنوان بدنه رشته ای عمل می کند.
قلم Nernst به گاز بی اثر نیاز ندارد، اما می تواند در هوای معمولی محیط کار کند.
